Αφιέρωμα σε Αλμέιδα από Ισπανό δημοσιογράφο: «Ενα λιοντάρι που παλεύει κόντρα σε όλους!»
Αφιέρωμα σε Αλμέιδα από Ισπανό δημοσιογράφο: «Ενα λιοντάρι που παλεύει κόντρα σε όλους!»
Το κείμενο περιγράφει όσα έχει ζήσει ο Αργεντινός προπονητής της ΑΕΚ από τα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο στην Ρίβερ Πλέιτ μέχρι και σήμερα που κάθεται στον κιτρινόμαυρο πάγκο, τονίζοντας πως «αφήνει το στίγμα του και ως προπονητής. Ένα λιοντάρι της Αργεντινής που δεν κουράστηκε να τρέχει και να παλεύει ενάντια σε όλα και με όλους».
Στο αφιέρωμά του ο Ντιέγκο Αργκότα ξεκινά γράφοντας πως «ο Αλμέιδα απέρριψε την Ρεάλ Μαδρίτης επειδή έδωσε τον λόγο του στη Σεβίλλη, έκανε κατάχρηση του τσιγάρου και του αλκοόλ, πέρασε κατάθλιψη, ενώ αποσύρθηκε στα 31 του για να επιστρέψει στα 35 του. θρύλος της Πάρμα και της Λάτσιο. Τίποτε δεν ήταν εύκολο για τον Αλμέιδα…»
«Όταν ήταν 12 ετών, ο Αλμέιδα έγραψε ένα γράμμα στον Μαραντόνα ζητώντας τη φανέλα του. Δεν του το έστειλε, όμως, ποτέ. Χρόνια αργότερα, μια τηλεόραση παρουσίασε αυτό το γράμμα και ήταν ο Ντιέγκο που τελικά ζήτησε από τον Ματίας μία… φανέλα του. “Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζητούσα από τον Θεό μία φανέλα της Ρίβερ και το έκανα για σένα”».
«Αν και ισχυρίζεται ότι στα νιάτα του έπαιζε ως επιθετικός και ότι τα ρεκόρ του δεν είχαν να ζηλέψει τίποτα από τον Μπατιστούτα, ο «Πελάδο» κατέληξε να ξεχωρίζει ως κεντρικός μέσος και κυρίως κόφτης. Έβαλε όμως μία ντουζίνα γκολ».
Αλμέιδα: Εμεινε εκτός για 3 χρόνια επειδή αρνιόταν να κόψει τα μαλλιά του
«Το ξεκίνημά του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Εφθασε νωρίς στην ακαδημία της Ρίβερ και, όσο περνούσε ο καιρός, μετένιωνε που έφυγε τόσο νωρίς από το σπίτι. Ο Πασαρέλα του έδωσε την ευκαιρία του να παίξει με την πρώτη ομάδα στα 18 του, αλλά δεν αγωνιζόταν για 3 χρόνια επειδή ο Αλμέιδα αρνιόταν να κόψει τα μαλλιά του!».
«Ένα παιχνίδι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, τον εκτόξευσε στο αστέρι. Ήταν 22 ετών. Άρπαξε την μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, ντρίμπλαρε 4 αντίπαλους παίκτες και έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι, για να μαζέψει το ριμπάουντ ο Κρέσπο και να πετύχει ένα από τα 4 γκολ στο ματς με την Ισπανία».
«Σε μια εποχή που οι αναφορές ποδοσφαιριστών (όπως είναι τώρα ελέω της τεχνολογίας) δεν ήταν εύκολο να αποκτηθούν, αν προσθέσουμε αυτό το παραπάνω χάιλαιτ στο γεγονός ότι η Ρίβερ μόλις είχε κερδίσει το Κόπα Λιμπερταδόρες, έχουμε το τέλειο κοκτέιλ: Ο Αλμέιδα ήταν ο νέος σπουδαίος παίκτης στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Πλέι μέικερ με ντρίμπλα και γκολ».
«Ο Αλμέιδα είχε δεσμευτεί στη Σεβίλλη. Τότε, εμφανίστηκε η Ρεάλ Μαδρίτης του Καπέλο. Όχι μόνο ισοφάρισαν την προσφορά, αλλά του πρόσφεραν περισσότερα χρήματα. Εκείνος αρνήθηκε. Είχε δώσει το λόγο του στη Σεβίλλη και έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής, ξεπερνώντας αυτή του Μαραντόνα».
«”Ο πρόεδρος της Ρίβερ μου είπε ότι ήμουν τρελός, κάτι για οποίο ήμουν σίγουρος, αφού απέρριψε την πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήμουν ένας οραματιστής, γιατί την ίδια χρονιά, η Σεβίλλη υποβιβάστηκε και η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η πρωταθλήτρια της Λίγκας”. Και γι’ αυτό μετά πήγε στη Λάτσιο».
«Και στην ιταλική πρωτεύουσα έγινε είδωλο. Ήταν εκεί για 3 χρόνια, αλλά άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του. Έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από τότε που έφυγε, αλλά σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν πανό στο Ολυμπιακό Στάδιο με το μήνυμα ‘Undici Almeydas’ (έντεκα Αλμέιδα)».
«Γιατί σε αυτά τα 3 χρόνια η Λάτσιο κέρδισε τους 7 από τους 16 τίτλους της ιστορίας της. Όμως άρχισε να ζει με την πουβαλγία που τον αναστάτωσε. Άρχισε να παίζει παιχνίδια κρυφά χωρίς να το λέει σε κανέναν και επί της ουσίας τραυματισμένος γιατί δεν καταλάβαινε τι σήμαινε να μην… έπαιζε, ακόμα κι αν μετά έπρεπε να περάσει 3 μέρες στο κρεβάτι».
«Έπεσε σε μια ομάδα γεμάτη Αργεντινούς: Simeone, Piojo López, Sensini, Verón… Κέρδισε το πρωτάθλημα, αρκετά Κύπελλα και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, εκτός από τον τελικό της UEFA, αλλά άρχισε να νιώθει κενός μέσα του. Και ξεκίνησε να βιώνει μια βαθιά κατάθλιψη που θα επιδεινωθεί με την πάροδο του χρόνου».
«Αφού ψηφίστηκε «Καλύτερος ξένος παίκτης» στο Calcio, πήγε στην Πάρμα το 2000 σε μια μεταγραφή αξίας 23 εκατομμυρίων ευρώ, που οδήγησε τον Κρέσπο στη Λάτσιο. Θα έπαιζε 2 χρόνια σε εκείνη τη Σούπερ Πάρμα (η οποία άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα) και το 2002 έφτασε στην Ίντερ (22 εκατομμύρια ευρώ)»
«Στην Ίντερ υπέστη σοβαρό τραυματισμό (κνήμη και περόνη) και τα προβλήματα με την κατάθλιψη άρχισαν να επιδεινώνονται. Ενάμιση χρόνο αργότερα κατέληξε στην Μπρέσια. Εκεί άντεξε μόνο μερικά παιχνίδια. Έφυγε όταν είδε ότι οι ultras της ομάδας είχαν υπερβολική δύναμη και απειλούσαν τους παίκτες.»
«Κρέμασε τα παπούτσια σε ηλικία 31 ετών. Σκέφτηκε ότι αν αφοσιωνόταν στον εαυτό του στα χωράφια, θα μπορούσε να θεραπεύσει. Αλλά όχι. Μπήκε σε μια ολοένα και πιο σοβαρή καταθλιπτική πορεία. Έπιασε πιάτο… Και δεν το κατάλαβε. Είχε χρήματα, μια ευτυχισμένη οικογένεια… Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Και γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το κρύψει από τις κόρες του».
«Παραδέχεται ότι υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσε καν να κουνηθεί από το κρεβάτι ή τον καναπέ. Λέει στο βιογραφικό του ότι για μια στιγμή θεώρησε την ιδέα να… φύγει από τη μέση ως οριστική λύση. Αλλά αυτό ήταν απλώς μια φευγαλέα σκέψη. Αν και ξέρει ότι είναι κάτι που συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις».
«Προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο για λίγο στη Νορβηγία σε μια ημι-επαγγελματική ομάδα. Λέει ότι συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αλλάξει όταν, για ένα σχολικό έργο, η κόρη του τον ζωγράφισε σαν ένα ατημέλητο λιοντάρι, γέρικο και χωρίς δόντια, με λυπημένο και κουρασμένο πρόσωπο. Ένα σχεδόν νεκρό λιοντάρι».
«Δέχτηκε κλήση από τον Ντιέγκο Σιμεόνε, την αδελφή ψυχή του στη Λάτσιο και στην εθνική ομάδα, που μόλις είχε ξεκινήσει τις προπονήσεις και τον ήθελε για βοηθό. Αλλά ο Αλμέιδα το απέρριψε. Δεν σκέφτηκε το ποδόσφαιρο. Αν και αυτό ξύπνησε ξανά το ένστικτο μέσα. Κι αν επρόκειτο να επιστρέψει;».
«Έτσι, στα 35 του υπέγραψε για να παίξει στη Φένιξ, στην 4η κατηγορία της Αργεντινής. Έπαιξε μόνο σε 4 παιχνίδια και αποβλήθηκε στα δύο. Μετά ήρθε το απίστευτο. Ήταν το 2009 και η Ρίβερ Πλέιτ ανακοίνωσε την υπογραφή του. Δεν άρεσε στους οπαδούς. Έμοιαζε με πρώην ποδοσφαιριστή που χρειαζόταν κάποια χρήματα».
«Η έκπληξη ήρθε όταν ο Αλμέιδα, μετά από 4 χρόνια αδράνειας και πλέον στα 35, είχε τα καλύτερα σωματικά τεστ της ομάδας. Ήταν πάντα καθαρόαιμος. Επιπλέον, είχε εγκαταλείψει το αλκοόλ και τον καπνό. «Ήμουν επαγγελματίας μέχρι τα 18 μου… Και μετά έγινα ξανά επαγγελματίας στα 35 μου».
«Ο Αλμέιδα έπαιξε άλλα δύο χρόνια σε μία Ρίβερ που ήταν αδιάφορη και δεν έκανε κάτι το αξιοσημείωτο. Κατέληξε ως αρχηγός και ψηφίστηκε από τους φιλάθλους ως ο καλύτερος παίκτης της σεζόν. Όμως η τελευταία ήταν μια τραγική χρονιά. Και αυτό γιατί υποβιβάστηκε η Ρίβερ Πλέιτ. Ο Αλμέιδα έπαιξε το καθοριστικό παιχνίδι γιατί τέθηκε εκτός με αποκλεισμό».
«Με την Ρίβερ Πλέιτ στη B’ Κατηγορία, ο Αλμέιδα, δεν την… έκανε όπως πολλοί. Αντιθέτως, αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και ν’ αναλάβει το εγχείρημα να την ανεβάσει κατηγορία. “Είναι τρελός, αν δεν του βγει, δεν θα γίνει ποτέ ξανά προπονητής στη ζωή του”, είπε ο Πασαρέλα. Αλλά τα κατάφερε. Και γύρισε την Ρίβερ στην πρώτη κατηγορία».
Τα λόγια του Μαραντόνα στον Αλμέιδα
«”Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια μέρα θα κατέληγα να ζητάω από τον Θεό τη Ρίβερ Πλέιτ. Τρελός… Το έκανες δυνατό, Πέλαδο. Δεν μπορώ να το πιστέψω”, του έγραψε ο Μαραντόνα όταν ήταν ήδη προπονητής και η Ρίβερ έπρεπε να επιστρέψει στην Πρώτη κατηγορία. Οι δυο τους είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη φιλία με τον καιρό».
Η αυτοκτονία του ξαδέλφου του
«Μόλις πέτυχε την άνοδο, όμως, ο Αλμέιδα έμαθε τα τραγικά νέα. Ο ξάδερφός του βρέθηκε νεκρός σε διαμέρισμα. Είχε αυτοκτονήσει. Η κατάθλιψη τον οδήγησε εκεί. Ο Αλμέιδα, καλύτερα από τον καθένα, ήξερε τι ήταν αυτό».
Μοναδικές ιστορίες για τη ζωή του Ματίας Αλμέιδα: «Ενα λιοντάρι που παλεύει κόντρα σε όλους!»
Ετσι άλλαξε η ζωή του
«Ο Ματίας έσωσε την Ρίβερ και την ανέβασε στην Α’ κατηγορία. Κάτι που το επανάλαβε 2 χρόνια αργότερα, αφού το έπραξε με τον Μπάνφιλντ. Ήξερε, όταν πήρε κλήση από τον Σιμεόνε, ότι ήθελε να παραμείνει προπονητής και να γίνει αυτός που ήθελε να γίνει. Όχι απλά να είναι βοηθός. Επίσης, προπονούσε την Τσίβας (κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα και το Champions League σε 3 χρόνια) και στις ΗΠΑ».
Η επιτυχία του στην ΑΕΚ
«Σήμερα κάθεται στον πάγκο της ΑΕΚ. Στην πρώτη του χρονιά, κέρδισε το πρωτάθλημα μετά από 5 χρόνια χωρίς να το πετύχει και πήγε ξανά τον σύλλογο στην Ευρώπη. Στη δεύτερη σεζόν του, ήταν μόλις ένα βαθμό μακριά από τον τίτλο του πρωταθλήματος και πάλι. Τώρα βρίσκεται στην τρίτη του σεζόν στην ελληνική ομάδα».
«Θρύλος ως παίκτης. Εμβληματικός όπου κι αν ήταν. Αφήνει το στίγμα του και ως προπονητής. Ξέρει τι συνέβη στη ζωή του και πάντα μιλάει για την κατάθλιψη και βοηθάει όσους υποφέρουν. Ένα λιοντάρι της Αργεντινής που δεν κουράστηκε να τρέχει και να παλεύει ενάντια σε όλα και με όλους».
Δεν υπάρχουν σχόλια: