Χένρικ Νίλσεν: «O Mπάγεβιτς με είχε διώξει κακήν-κακώς από την ΑΕΚ»
Χένρικ Νίλσεν: «O Mπάγεβιτς με είχε διώξει κακήν-κακώς από την ΑΕΚ»
O Χένρικ Νίλσεν έδωσε μεγάλη συνέντευξη και μίλησε για όλους και για όλα.
Το «κενό» που είχε αφήσει ο Χόκαν Σάντμπεργκ μετά τη σεζόν 1986-87 στο κέντρο της επίθεσης σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Θωμά Μαύρου, είχαν κάνει επιτακτική την ανάγκη στις τάξεις της ΑΕΚ για την απόκτηση ενός αποτελεσματικού σέντερ φορ. Ενός ποδοσφαιριστή, ο οποίος θα είχε άμεση επαφή με το γκολ και θα μπορούσε να βρίσκει δίχτυα με… κλειστά τα μάτια!
Τα ονόματα… έπεφταν βροχή στο μπλοκάκι του Τόζα Βεσελίνοβιτς, ο οποίος δεν ήθελε να «χαλάσει» την πετυχημένη συνταγή της Σκανδιναβίας και γι’ αυτόν τον «κοιτούσε» παίκτες από την Βόρεια Ευρώπη, εστιάζοντας περισσότερο στην αγορά της Δανίας. Εκείνος που είχε «κεντρίσει» περισσότερο το ενδιαφέρον του και τον οποίο είχε δει να «βγάζει» μάτια σε ματς της Β’ κατηγορίας Δανίας, ήταν ένας… άσημος 22χρονος ποδοσφαιριστής από την Β-93 Κοπεγχάγης. Το όνομά του; Χένρικ Νίλσεν!
Μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου του ’87, είχαν… τελειώσει τα πάντα! Την Κυριακή 5 Ιουλίου, όταν και ξεκινούσε η (ανεπίσημη) προετοιμασία της ΑΕΚ (με ημιεπαγγελματίες και ερασιτέχνες), η διοίκηση της ομάδας και δη ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος, έδινε τα χέρια με τον Δανό φορ για συμβόλαιο δύο χρόνων. Μόλις την επόμενη ημέρα και πιο συγκεκριμένα στις 6 Ιουλίου 1987, ο Νίλσεν βρέθηκε στην Ελλάδα προκειμένου να συζητήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια του συμβολαίου του, ενώ στη συνέχεια είχε πάει στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειασ προκειμένου να παρουσιαστεί στους δημοσιογράφους, ενώ είχε γνωρίσει την αποθέωση από τους κατοίκους της περιοχής μολις αντιλήφθηκαν την παρουσία του. Επίσης μετέβη στο γήπεδο του Ακράτητου προκειμένου να παρακολουθήσει δια ζώσης το… δίτερμα των ερασιτεχνών!
«Τον είδα σε αγώνα της Β-93 Κοπεγχάγης με την Βαν Λόσε όπου σκόραρε ένα εξαιρετικό γκολ με κεφαλιά. Είναι ψηλός, γρήγορος και πολύ δυνατός. Είναι ο παίκτης που θέλαμε» ήταν οι χαρακτηριστικές δηλώσεις του Τόζα Βεσελίνοβιτς για την μεταγραφή του Χένρικ Νίλσεν, ο οποίος την Τετάρτη 8 Ιουλίου 1987 είχε περάσει από απαραίτητα ιατρικά και στη συνέχεια είχα υπογράψει το συμβόλαιό του με την ΑΕΚ το οποίο είχε διάρκεια 2+1 ετών (με μονομερή ανανέωση από την ΑΕΚ) με συνολικές αποδοχές 30 εκατομμύρια δραχμές (σ.σ. 10 εκατομμύρια δραχμές για κάθε χρόνο του συμβολαίου του)! Μάλιστα, και όπως ανέφεραν τα ρεπορτάζ της εποχής, ο Βεσελίνοβιτς ήθελε να του κάνει και ατομικές προπονήσεις πριν μπει στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας το οποίο ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί στην πόλη Σιτάρντ της Ολλανδίας.
«Είμαι ευχαριστημένος που ήρθα στην ΑΕΚ. Γνωρίζω ότι είναι μια από τις 3-4 καλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Είχα προτάσεις από την χώρα μου αλλά ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Θα είμαι δυσαρεστημένος εάν σημειώσω λιγότερα από 13-14 γκολ. Θα είναι μια πολύ καλή χρονιά με πολλά γκολ. Στην Ελλάδα οι φίλαθλοι αγαπούν το ποδόσφαιρο και θα προσπαθήσω να τους ανταμείψω προσφέροντας θέαμα και γκολ» ήταν οι πρώτες του δηλώσεις λίγο μετά την επίσημη ανακοίνωση της ΑΕΚ στις 10 Ιουλίου 1987 ενώ είχε κάνει αναφορά και στον… προκάτοχό του!
«Γνωρίζω τον Χόκαν Σάντμπεργκ. Τον έχω δει να αγωνίζεται. Όμως πιστεύω ότι έχω τα περιθώρια για να γίνω καλύτερός του και να με αγαπήσουν οι φίλοι της ΑΕΚ».
Ο Χένρικ Νίλσεν, πάντως, έμελλε να κρατήσει την υπόσχεσή του καθώς πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά σέντερ φορ στην ιστορία της ΑΕΚ! Είναι χαρακτηριστικό ότι τη σεζόν 1987-88 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος σκοράροντας 21 φορές αφήνοντας την δεύτερη θέση τον (πρωταθλητή με τη Λάρισα) Μιχάλη Ζιώγα με 18 γκολ και στην 3η θέση τον (πρώην παίκτη της ΑΕΚ και τοτε του Πανιωνίου) Θωμά Μαύρο με 17 γκολ.
Τα χρόνια πέρασαν. Παρόλα αυτά ο Δανός, άλλοτε στράικερ, όχι μόνο δεν έχει ξεχάσει τη θητεία του στην ΑΕΚ αλλά την αναπωλεί με ιδιαίτερη νοσταλγία… Το Gazzetta επικοινώνησε μαζί του προκειμένου να μοιραστεί τις αναμνήσεις του από το πέρασμά του από την ΑΕΚ και μάλιστα συνδυάστηκε με την… επιστροφή του (κατά τύχη) στην Ελλάδα ύστερα από 35 χρόνια!
«Θα έρθω στην Ελλάδα για… γκολφ!» μας είχε πει κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας. Οπότε τι… καλύτερο από το να συνδυαστεί με την επίσκεψή του στο γήπεδο όπου είχε μεγαλουργήσει πριν από 35 χρόνια! Ο Χένρικ Νίλσεν αποδέχτηκε την πρόσκλησή μας και με μεγάλη του χαρά επέστρεψε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας προκειμένου να δει από κοντά τα… παλιά του λημέρα,
Αν μη τι άλλο έμεινε έκπληκτος από τα όσα αντίκρισε ωστόσο με περίσσια δόση χιούμορ βλέποντας ότι ακόμα δεν έχει τοποθετηθεί χλοοτάπητας αλλά ότι υπήρχε χώμα και λάσπη, είπε χαρακτηριστικά: «Όλα είναι τόσο καινούργια στο γήπεδο. Μόνο το… χορτάρι έχει μείνει ίδιο με την εποχή που έπαιζα!»
Ο Χένρικ Νίλσεν ξετύλιξε το κουβάρι των αναμνήσεών του μοιράζοντας πολλές άγνωστες, όσο και ανέκδοτες στιγμές του από την παρουσία του στα ελληνικά γήπεδα. Παράλληλα δεν παρέλειψε να μιλήσει για το μεγάλο του παράπονο και να εκφράσει την στεναχώρια του για την απόφαση της -τότε- διοίκησης της ΑΕΚ, όπως και του Μπάγεβιτς, να του δείξουν την πόρτα της εξόδου.
«Σταμάτησα νωρίς γιατί το ποδόσφαιρο ήταν μόνο δημόσιες σχέσεις»
– Πέρασαν περισσότερα από 30 χρόνια από τότε που έφυγες από την Ελλάδα. Ποιες είναι οι ασχολίες σου καθώς σταμάτησες νωρίς το ποδόσφαιρο…
«Είμαι παντρεμένος εδώ και 26 χρόνια και έχω αποκτήσει πέντε κόρες. Σταμάτησα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ήμουν 27 ετών και άρχισα αμέσως μετά να ασχολούμαι με την επιχείρηση του πατέρα μου και πιο συγκεκριμένα με οίνους. Με το κρασί (σ.σ. όπως το είπε γελώντας στα ελληνικά!) Και συνεχίζουμε με την επιχείρηση για περισσότερα από 30 χρόνια. Τώρα βέβαια ο πατέρας μου θα σταματήσει να ασχολείται γιατί είναι και 80 ετών και έτσι συνεχίζουμε εγώ μαζί με τα δύο μου αδέρφια. Επίσης έχω και ξεχωριστή, δική μου επιχείρηση κρασιού, ενώ πριν από τέσσερα χρόνια αγόρασα και μια ακόμη επιχείρηση φαγητού και ποτού όπου παράγω δικές μου σάλτσες και τις πουλάω στην Σκανδιναβία. Ακόμα δεν έχω φτάσει μέχρι την Ελλάδα».
– Πολλές και με πλούσιο ενδιαφέρον οι ασχολίες σου…
«Ναι, όντως. Και δεν είναι μόνο αυτό. Παράλληλα κάνουμε και κάτι τρελό γιατί δίνουμε στον καταναλωτή τη δυνατότητα να φτιάξει δικό του κρασί, καθώς παρέχουμε το ‘wine kit’. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Ακούγεται περίεργο, αλλά είναι ένα είδος business που κάνουμε στην Σκανδιναβία όπως γίνεται και στην Αγγλία. Έχει ενδιαφέρον. Τέλος, μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο, άρχισα να ασχολούμαι και μια ακόμη επιχείρηση που έχει να κάνει με ακουστικά πάνελ. Ασχολιόταν ένας φίλος μου εδώ και τρία χρόνια, με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν οι πωλήσεις. Πιστεύω ότι θα είναι χρήσιμο στην Ελλάδα γιατί έτσι όπως είναι κατασκευασμένα τα σπίτια και με δεδομένο ότι οι Έλληνες μιλάνε πάντα πολύ δυνατά, ο ήχος περνάει και είναι έντονος (γέλια)! Συγκεκριμένα είναι πάνελ τα οποία είναι σικάτα και μπαίνουν, είτε στον τοίχο, είτε στην οροφή περιορίζουν στο ελάχιστο τον θόρυβο. Και θυμάμαι το πρόβλημα που υπήρχε στα σπίτια, τουλάχιστον όσο έμενα εγώ στην Ελλάδα, ήταν ότι δεν μπορούσες να περιορίσεις τον ήχο. Προς το παρόν κάνουμε δουλειές στην Σκανδιναβία αλλά ήδη έχουμε ξεκινήσει να πηγαίνουμε προς το Νότο, αρχικά σε Γερμανία και Γαλλία ενώ στη συνέχεια θα φτάσουμε σε Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα».
– Πραγματικά πολλές οι επιχειρήσεις και οι δραστηριότητές σου. Και είχες μπόλικο χρόνο να ασχοληθείς από τη στιγμή που σταμάτησες νωρίς. Και το ερώτημα είναι το εξής: Γιατί σταμάτησες τόσο νωρίς; Στα 27 σου;
«Όσο έπαιζα ποδόσφαιρο είχα πάθος για το άθλημα. Το διασκέδαζα. Κάθε μέρα και περισσότερο. Όμως στη συνέχεια τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν. Στο ποδόσφαιρο τα πάντα είχαν να κάνουν με πολιτική και δημόσιες σχέσεις. Ποιος ξέρει ποιον και ποιος θα μπορεί να επωφεληθεί περισσότερο. Εγώ ήμουν πάντα ομαδικός. Με ένοιαζε πάντα η ομάδα αλλά έβλεπα τους παίκτες να νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους. Και ξέρεις, υπήρχαν και κάποιοι που με ζήλευαν επειδή ήμουν εγώ εκείνος που έβαζε τα γκολ. Όμως εγώ εξαρτώμουν από εκείνους για να μου δώσουν την πάσα ώστε να σκοράρω. Όταν έπαιζα στην ΑΕΚ υπήρξα με φοβερά ομαδικούς παίκτες όπως ήταν ο Γιάνγιανιν ή ο Βασιλάκος και γι’ αυτό έγινα πρώτος σκόρερ. Χωρίς τους συμπαίκτες μου δεν θα ήμουν. Και για να επιστρέψω σε αυτό που σου είπα στην αρχή, όσο είχα το πάθος και τη διασκέδαση μέσα μου, λάτρευα το ποδόσφαιρο. Όμως στη συνέχεια οι τραυματισμοί στο γόνατο σε συνδυασμό με όλα όσα έβλεπα, με απομάκρυναν. Είπα ‘έως εδώ, αρκετά’. Μετά που αποσύρθηκα δεν με ένοιαζε καθόλου το ποδόσφαιρο. Ειχα μπουχτίσει. Η διασκέδαση είχε τελειώσει. Και άρχισα να παίζω γκολφ! Εκεί έχεις να κάνεις μόνο με τον εαυτό σου και με κανέναν άλλον. Δεν κατηγορώ κάποιον, έτσι; Καταλαβαίνεις πώς θέλω να το πω».
– Είχες μπουχτίσει τόσο πολύ, όπως μου είπες, ώστε να μην ήθελες να συνεχίσεις από κάποιο άλλο πόστο στον χώρο του ποδοσφαίρου; Προπονητής, σκάουτερ, ατζέντης, οτιδήποτε…
«Ναι, δεν ήθελα. Πάντως εάν ήμουν προπονητής, δεν θα το επέλεγα για την προπόνηση. Απλά θα ήθελα να βγάζω από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά τον καλύτερό του εαυτό. Να παίζει και να δουλεύει για την ομάδα. Αυτό θα μου άρεσε. Να μπορούσα να τους εμπνεύσω με αυτόν τον τρόπο. Ως μέντορας, ως συμβουλάτορας. Να μπορούσα να πάρω το μάξιμουμ από τον καθένα τους. Πάρε για παράδειγμα την εθνική ομάδα της Δανίας. Δεν είχε κάποιον παίκτη σούπερ σταρ, αλλά ένα εξαιρετικό σύνολο που κατάφερε να φτάσει έως τα ημιτελικά του τελευταίου Euro και στο τέλος να αποκλειστεί στην παράταση. Αυτό πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για να μπορέσει να πετύχει μια ομάδα. Να στηρίζετα στο καλοδουλεμένο σύνολο και να προωθεί νέα και ταλαντούχα παιδιά που δεν έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους».
«Στην ΑΕΚ πήγα για την πρόκληση, έτσι και αλλιώς τα χρήματα ήταν λίγα»
– Οπότε σήμερα, 30 χρόνια μετά την απόφασή σου να αποσυρθείς, απλά και μόνο έχεις κρατήσει μόνο τις ποδοσφαιρικές σου αναμνήσεις;
«Ναι, ναι. Ευτυχώς το βίντεο δουλεύει ακόμα (γέλια).»
– Άρα παρακολουθείς τα παιχνίδια σου με την ΑΕΚ ακόμα και τώρα, ε;
«Φυσικά! Όπως σου είπα έχω πέντε κόρες, Ε, όταν έρχονται στο σπίτι οι σύντροφοί τους, τους βάζω και παρακολουθούν τα ματς με την ΑΕΚ. Να δουν ποιος ήμουν (γέλια)! Μόνο που μου λένε ότι είχα απλά… μακριά μαλλιά τότε (γέλια)!»
– Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω στο καλοκαίρι του 1987. Τότε που σε ηλικία 22 ετών αποφάσισες να αφήσεις για πρώτη φορά την πατρίδα σου προκειμένου να αγωνιστείς στην ΑΕΚ. Πώς και είχες κάνει αυτό το βήμα; Λόγω των χρημάτων; Της πρόκλησης;
«Σίγουρα όχι για τα χρήματα. Έτσι και αλλιώς ήταν πολύ λίγα (γέλια)! Σίγουρα ήταν η πρόκληση. Θα σου πω τι έγινε. Τότε είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου ως τραπεζίτης και είχα τρεις εβδομάδες κενό οι οποίες μου έδωσαν τη δυνατότητα για να πάω στο training camp της ΑΕΚ στην Ολλανδία. Πώς όμως φτάσαμε ως εκεί. Τότε είχα μιλήσει μ’ έναν Έλληνα στη Δανία ο οποίος γνώριζε τον Ανδρέα Βούλγαρη. Έναν άνθρωπο που εκείνη την εποχή βρισκόταν στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΑΕΚ και είχε τύχει να βρεθεί με τον γνωστό μου σε ένα πάρτι στην Ελλάδα. Και τότε τον είχε ρωτήσει εάν γνώριζε καλούς Δανούς ποδοσφαιριστές. Εκείνος του είχε απαντήσει ‘όχι, αλλά γνωρίζω έναν προπονητή στη Δανία τον οποίο και μπορώ να ρωτήσω.’ Ο Βούλγαρης του είπε να ρωτήσει και να τον ενημερώσει. Κάπως έτσι λοιπόν ήρθε στη Δανία για να δει εμένα, όπως επίσης τον Κλάους Νίλσεν ο οποίος είχε παίξει στον Παναθηναϊκό, τον Κελτ Μπόρτιγκαρντ ο οποίος μετά πήγε στον Πανιώνιο, όπως και τον Μαξ Στρούντερ ο οποίος αγωνίστηκε αργότερα στην Ελβετία. Ο Βούλγαρης μαζί με τον προπονητή της ΑΕΚ, τον Τόζα Βεσελίνοβιτς είχαν παρακολουθήσει από κοντά κάποια παιχνίδια μας. Τελικά κατέληξαν σε εμένα για δύο πράγματα. Το πρώτο επειδή ήμουν καλός στις κεφαλιές και το δεύτερο επειδή ήμουν πολύ φθηνός (γέλια). Εντάξει, το δεύτερο αποτελεί δική μου μαντεψιά. Έτσι φαντάζομαι. Οπότε βρεθήκαμε, μιλήσαμε και συμφωνήσαμε να υπογράψω τριετές συμβόλαιο…»
– Ήσουν αρκετά νέος τότε και οι εποχές διαφορετικές. Δεν το σκέφτηκες και δεύτερη φορά; Δηλαδή να αφήσεις την πατρίδα σου για να πας στην Ελλάδα;
«Χμμμ, ναι αλλά δεν το σκεφτόμουν τότε. Είπα εντάξει. Ας το κάνω. Ας παίξω επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και ξέρεις τότε δεν είχα ούτε ατζέντη, ούτε δικηγόρο, ούτε τίποτα. Τα πάντα τα έκανα μόνος μου…»
«Έφαγα άκυρο από κοπέλα, αλλά μετά με ήθελε όταν… κατάλαβε ποιος ήμουν»
– Αν σου έλεγα να μιλήσεις για τις αναμνήσεις σου από την Ελλάδα, τι είναι αυτά που θα έφερνες πρώτα στο μυαλό σου;
«Σίγουρα τους συμπαίκτες μου. Εξαιρετικοί! Και φυσικά τους οπαδούς της ΑΕΚ. Οι καλύτεροι. Οι καλύτεροι. Από εκεί και πέρα πολλά πράγματα που συνέβαιναν στην καθημερινότητά μου…»
– Εδώ είναι που πρέπει να μας πεις περισσότερα…
«Από που να αρχίσω και που να τελειώσω (γέλια)! Θυμάμαι η ΑΕΚ ήθελε να μου δώσει ένα σπίτι για να μείνω όπως όριζε το συμβόλαιό μου ωστόσο ερχόμουν από τη Δανία και δεν ήθελα να μείνω όπου και όπου. Και έτσι έμενα σε ένα ξενοδοχείο στο Χαλάνδρι. Στον ακριβώς απέναντι δρόμο υπήρχε ένα περίπτερο (σ.σ. επίσης το είπε στα ελληνικά) και έτυχε να γνωριστώ και να αναπτύξω φιλίες με την οικογένεια που το είχαν. Τον Γιάννη και τον Γιώργο Καψάλα ο οποίος θυμάμαι είχε και μια ταβέρνα…»
– Φίλοι της ΑΕΚ να υποθέσω;
«Ε, δεν θα το έλεγα. Ο Γιώργος ήταν Παναθηναϊκός ενώ ο Γιάννης ήταν πιο ουδέτερος. Πάντως για εκείνους δεν ήμουν ο ποδοσφαιριστής Νίλσεν, αλλά απλά και μόνο ο Χένρικ. Πραγματικά πολύ καλοί άνθρωποί μαζί μου…»
– Εντυπωσιακό. Θυμάσαι ακόμα και τα ονόματα…
«Φυσικά. Οτιδήποτε καλό συμβαίνει στη ζωή μου το θυμάμαι. Και μάλιστα βγαίναμε συνέχεια για φαγητό με τους γονείς τους. Και ξέρεις, μέχρι να βρω το σπίτι που ήθελα έμεινα για αρκετό χρονικό διάστημα στο ξενοδοχείο. Και ομολογώ ότι με φρόντιζαν πάρα πολύ. Μέχρι που μου έπλεναν και μου σιδέρωναν τα ρούχα. Κι όλα αυτά μόλις μία εβδομάδα αφότου έφτασα στην Αθήνα. Ένιωσα να έχω οικογένεια εκεί. Φανταστικοί άνθρωποι. Με πήραν υπό την προστασία τους. Η Ειρήνη, η Ελένη… Μάλιστα με είχαν βάλει σε αυτό το ξενοδοχείο στο Χαλάνδρι επειδή έμενε κοντά και ο Βούλγαρης με την οικογένειά του. Οπότε ήθελαν να με προσέχουν ωστόσο είχαν τις δικές τους δουλειές. Και έτσι πήγαινα στο περίπτερο όταν δεν είχαμε υποχρεώσεις και καθόμουν με τον Γιάννη και βλέπαμε τις κοπέλες που περνούσαν. Κάναμε… καμάκι (γέλια)».
– Είχες επιτυχίες όπως και στον αγωνιστικό χώρο;
«Θα σου μια αστεία ιστορία. Όταν υπέγραψα το συμβόλαιο με την ΑΕΚ, είχαμε πάει τις πρώτες μέρες σε μια ντισκοτέκ για να διασκεδάσουμε όπου γνώρισα μια όμορφη κοπέλα. Μιλήσαμε για αρκετή ώρα, είχαμε κάνει χαβαλέ, είχαμε περάσει ευχάριστα εκείνο το βράδυ αλλά μου είπε ότι δεν μπορούσαμε να ειδωθούμε περισσότερο. Όμως ύστερα από τρεις μήνες που είχε δει ποιος ήμουν, ότι έπαιζα στην ΑΕΚ, μπλα μπλα μπλα, ήθελε να βγαίνουμε (γέλια). Είχε πλάκα!»
«Αγαπημένος μου συμπαίκτης ο Γιάνγιανιν, ο Μητρόπουλος ήταν πάντα… τσαντισμένος!»
– Εντός του αγωνιστικού χώρου; Τι σου έχει μείνει περισσότερο; Θυμάσαι κάποια περιστατικά;
«Θυμάμαι τον Τάσο Μητρόπουλο του Ολυμπιακού (γέλια)! Ήταν πάντα τσαντισμένος και θυμωμένος. Τα έβαζε συνέχεια με τους διαιτητές. Και πραγματικά δεν ξέρω με τα όσα τους έλεγε εάν και εφόσον ένιωθαν ασφαλείς (γέλια). Αστειεύομαι φυσικά. Πραγματικά επιβλητικός και δυναμικός ποδοσφαιριστής. Σίγουρα έξω από τον αγωνιστικό χώρο θα ήταν τελείως διαφορετικός, αλλά μέσα σε αυτόν ήταν πολύ παθιασμένος. Θυμάμαι και ύστερα από ένα πέναλτι που είχα κερδίσει σε ματς ΑΕΚ-Ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια, ότι είχε πάει να ορμήξει στον διαιτητή. Όπως επίσης θυμάναι καλά και το δεύτερο παιχνίδι μου στην Ελλάδα. Ήταν εναντίον του Ολυμπιακού στο Ολυμπιακό Στάδιο και μπροστά σε 70.000 θεατές. Ήταν πολύ περίεργο και διαφορετικό για εμένα επειδή έως τότε έπαιζα μάξιμουμ μπροστά σε 3.000 φιλάθλους. Το ματς είχε λήξει 2-2 και είχαμε σκοράρει δύο γκολ με κεφαλιές του Μανωλά ύστερα από φάουλ-σέντρες του Βασιλάκου. Σ’ εκείνο το παιχνίδι ήμουν σχεδόν τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, όταν ο Μητρόπουλος με κρατουσε όλη την ώρα από τον ώμο αλλά δεν έπεσα κάτω. Ε, ο Μανωλάς στη συνέχεια άρχισε να μου φωνάζει με μισά ελληνικά και μισά αγγλικά και να μου λέει ότι εάν και εφόσον τύχει να με ξαναπιάσουν έτσι, να πέσω κάτω γιατί θα πάρω το πέναλτι! Στη Δανία τότε δεν έπαιρνες ποτέ πέναλτι εάν γινόταν κάτι ανάλογο. Ε, το εμαθα και πήρα κάμποσα πέναλτι στη συνέχεια (γέλια)!»
– Κρατάς επαφή με τους τότε συμπαίκτες του;
«Η αληθεια είναι ότι δεν μιλάω πολύ, αλλά προσπαθώ να κρατήσω επαφή μέσω των social media. Ελπίζω να τους δω από κοντά όταν ξεκινήσει η ΑΕΚ να παίζει στο νέο της γήπεδο. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί και να παρακολουθήσω το πρώτο της παιχνίδι»
– Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου;
«Έκανα πολύ παρέα με τον Ράικο Γιάνγιανιν. Μέναμε μαζί, δεν είχαμε κάποια σχέση, πηγαινοερχόμασταν παρέα στις προπονήσεις, Επίσης με τον Πατίκα με τον οποίο ήμασταν μαζί στο δωμάτιο όταν παίζαμε στα εκτός έδρας παιχνίδια».
– Αν σου έλεγα να επιλέξεις το αγαπημένο σου παιχνίδι από τη θητεία σου στην ΑΕΚ;
«Το παιχνίδι με την Βέροια όταν και είχα πετύχει τέσσερα γκολ!»
– Το καλύτερό σου γκολ;
«Ήταν ένα ματς Κυπέλλου με τον Ηρακλή στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου είχα σημειώσει δύο γκολ. Είχα σκοράρει με ένα δυνατό σουτ έξω από την περιοχή και είχα στείλει τη μπάλα στο παραθυράκι του αντίπαλου τερματοφύλακα, όπως επίσης και μια προσπάθεια που είχα κάνει τάκλιν στον αντίπαλο αμυντικό μέσα στην περιοχή, είχα μαζέψει τη μπάλα και πάνω στην κίνηση είχα πλασάρει στέλνοντας τη μπάλα στα δίχτυα»
«Με ενόχλησε που δεν μου έδωσαν μετάλλιο για το πρωτάθλημα το ’89»
– Στην πρώτη του σεζόν στην ΑΕΚ είχες προπονητή τον Τόζα Βεσελίνοβιτς. Πώς ήταν η σχέση σου μαζί του;
«Ήταν απλά ο προπονητής μου. Τίποτε το λιγότερο και τίποτε το περισσότερο. Η σχέση μας ήταν αποκλειστικά και μόνο μέσα στο γήπεδο. Ήταν πολύ δίκαιος μαζί μου και δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα. Του άρεσε ο τρόπος με τον οποίο έπαιζα, ταίριαζε στην δική του φιλοσοφία. Στο Euro 1984 είχαν παίξει αντίπαλοι στη φάση των ομίλων η Δανία και η Γιουγκοσλαβία. Τότε ο Βεσελίνοβιτς ήταν προπονητής της Γιουγκοσλαβίας και εμείς είχαμε νικήσει 5-0. Και ίσως να του άρεσε ο τρόπος με τον οποίο έπαιζαν οι Δανοί ποδοσφαιριστές. Φαντάζομαι ότι είχε ζητήσει τότε από τον Βούλγαρη να του βρει Δανούς. Δεν το ξέρω, αλλά έτσι το νομίζω…»
– Σου έμεινε απωθημένο το γεγονός ότι δεν κατακτήσατε τελικά το πρωτάθλημα;
«Φυσικά. Ήθελα να το κατακτήσουμε. Το δικαιούμασταν. Όμως όλοι θυμόμαστε τι είχε γίνει τότε με αποτέλεσμα η Λάρισα να πάρει πίσω τους βαθμούς που της είχαν αφαιρέσει και να πάρει εκείνη το πρωτάθλημα αντί της ΑΕΚ. Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη χρονιά που τελικά το κατέκτησε ένιωσα λίγο αδικημένος. Και αυτό διότι είχα αγωνιστεί στο πρώτο μισό της σεζόν με την ομάδα πριν με κάνουν μεταγραφή στον Ηρακλή αλλά ουδέποτε πήρα το μετάλλιο του πρωταθλητή. Ήταν κάτι που με ενόχλησε πολύ. Δεν ένιωσα θυμό ή τίποτα τέτοιο, απλά απογοήτευση. Και τώρα δεν έχω να δείξω κάτι στα παιδιά μου.»
– Στη πρώτη σου, κιόλας, σεζόν στην ΑΕΚ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της τότε Α’ Εθνικής. Είχες αυτό που λένε «το ένστικτο του σκόρερ» ή ήταν η κατάσταση τέτοια στην ΑΕΚ που σε βοήθησε τόσο πολύ;
«Θεωρώ ένας συνδυασμός και των δύο πραγμάτων. Δεν θα μπορούσε να βγω πρώτος σκόρερ εάν και εφόσον δεν είχα αυτούς τους συμπαίκτες. Πάντα έπαιζα για την ομάδα. Οπουδήποτε και αν έπαιξα πάντα ήμουν ο πρώτος σκόρερ του κλαμπ. Ουδέποτε ωστόσο έκανε τρελές ντρίπλες όπως ο Μέσι, αλλά ήμουν αποτελεσματικός. Βρισκόμουν στην κατάλληλη θέση ώστε να υποδεχτώ τη μπάλα και να σκοράρω. Και κατά 80%-90% τα κατάφερνα…»
«Ο Γιδόπουλος μου είχε πει ότι αν δεν έφευγα από την ΑΕΚ δεν πρόκειται να έπαιζα ξανά ποδόσφαιρο»
– Αν και ήσουν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας σου και του πρωταθλήματος, στη δεύτερη σεζόν σου, και μόλις ανέλαβε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, σταμάτησες να παίζεις και μάλιστα όπως είπε έγινες και μεταγραφή στον Ηρακλή. Τι είχε συμβεί τότε;
«Θεωρώ ότι είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Και εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ο νόμος του Μπόσμαν και μόλις τρεις ξένοι μπορούσαν να παίξουν σε μια ομάδα. Τότε, λοιπόν, τον Δεκέμβριο του 1988 επέλεξε τον Μπατίστα και θεώρησε καλύτερο να αποχωρήσω καθώς είχan έρθει στην ΑΕΚ και ο Σαβέβσκι με τον Οκόνσκι…»
– Σε είχε πειράξει;
«Πάρα πολύ. Πάρα πολύ. Ένιωσα ότι κάποιος με έπαιρνε μακριά από την ομάδα μου και τους οπαδούς που με αγαπούσαν. Η ΑΕΚ ήταν οικογένειά μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να παίζει σε άλλη ελληνική ομάδα. Όμως έπρεπε να το κάνω. Θυμάμαι είχε έρθει ο πρόεδρος, ο Γιδόπουλος, και μου είχε πει ότι εάν δεν φύγω από την ομάδα, δεν πρόκειται να παίξω ξανά ποδόσφαιρο. Και μάλιστα στο τελευταίο μου παιχνίδι με την ΑΕΚ είχα σκοράρει δύο φορές. Το φαντάζεσαι; Πραγματικά είχα απογοητευτεί πολύ. Άφησα πίσω μου το σπίτι, τη ζωή μου στην Αθήνα και τους οπαδούς τους οποίους δεν είχα προλάβει καν να αποχαιρετίσω…»
– Πώς όμως και πήγες στον Ηρακλή; Δεν είχες άλλη επιλογή όπως για παράδειγμα να πας σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή ομάδα;
«Όπως σου είπα και πριν δεν είχα ατζέντη, δεν είχα κανέναν. Ενεργούσα μόνος μου. Με πήραν στα γραφεία και απλά μου ανακοίνωσαν ότι φεύγω από την ΑΕΚ. Τους είπα ότι δεν ήθελα. Όμως ήταν ειλημμένη η απόφαση. Δεν είχα επιλογή όπως μου έλεγαν. Και ότι θα πήγαινα στον Ηρακλή».
– Όμως στον Ηρακλή για ποιον λόγο δεν έδειξες τα στοιχεία που είχες δείξει ενάμιση χρόνο στην ΑΕΚ;
«Απλούστατα δεν με ήθελαν. Επιπλέον στον Ηρακλή καθένας έπαιζε για τον εαυτό του. Δεν τους ένοιαζε κανείς άλλος. Δεν υπήρχε αυτό το δέσιμο μεταξύ των συμπαικών όπως το είχα στην ΑΕΚ. Για παράδειγμα υπήρχε ο Χατζηπαναγής ο οποίος ήταν παικταράς και από τους καλύτερους τεχνίτες με τη μπάλα στα πόδια, αλλά έκανε μόνο ντρίπλες και τίποτε άλλο. Μέχρι να χάσει τη μπάλα. Φανταστικός παίκτης, αλλά δεν έδινε ποτέ πάσες. Ντρίπλα, ντρίπλα και χειροκρότημα. Μην το πάρετε στραβά για την αξία του, έτσι; Άλλωστε και ο προπονητής ήταν σαν ένας δάσκαλος σε σχολείο ο οποίος δεν μπορούσε να διατηρήσει την ησυχία στην τάξη του. Είχε χάσει τα αποδυτήρια. Και όταν γινόταν κάτι, οι παίκτες κοιτούσαν τον Χατζηπαναγή να βγει μπροστά και όχι τον προπονητή. Και στην τελική τι θα μπορούσα να κάνω μεσούσης της σεζόν σε μια ομάδα που αφενός δεν με ήθελε και αφετέρου οι συμπαίκτες μου δεν μου έδιναν την μπάλα;»
– Σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να επιστρέψεις στην Ελλάδα και να παίξεις ξανά ποδόσφαιρο;
«Για εμένα στην Ελλάδα υπήρχε μόνο η ΑΕΚ. Και από τη στιγμή που προπονητής παρέμενε ο Μπάγεβιτς δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητες να επιστρέψω…»
– Κλείνοντας, το δικό σου μήνυμα στους φίλους της ΑΕΚ επιστρέφοντας στην Ελλάδα ύστερα από 35, σχεδόν, χρόνια…
«Μόνο ΑΕΚ» (σ.σ. στα ελληνικά)
Πηγή: Gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: