«Θωμάς και Ντέμης - Μόνο αυτός μπορεί - Όχι άλλο μίρλα!»

«Ποια κατοχή; Μία τελική έκαναν!»
Εγιναν πολλά. 13 ματς, που είδαμε σχεδόν τα πάντα. Την ΑΕΚ να μην μπορεί να νικήσει επειδή δεν ήταν καλή, επειδή δεν την άφηναν, επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά. Με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν στον πρώτο γύρο, στο τραγικό ματς με τον Παναθηναϊκό.


Προσωπικά, συγκρίνω τη μαυρίλα που προκάλεσε η ΑΕΚ και το άδειασμα ψυχής που έφερε εκείνη η ήττα, μόνο με το εγκληματικό λάθος του Σάχα σε εκείνον τον τελικό με τα πολλά πέναλτι που έγιναν όλα στραβά.

Η ΑΕΚ ήταν φανερό πως χρειαζόταν μια νίκη για να βάλει ένα τέλος. Να τραβήξει μια γραμμή και να πει, ως εδώ. Δεν ήταν καιρός για να παίξει, αλλά για να κερδίσει. Όλα έγιναν πιο απλά, από τη στιγμή που εμφανίστηκε ξανά στο ΟΑΚΑ εκείνο το αγόρι με το 11. Το έχει η φανέλα; Το έχει το νούμερο; Πάντως, αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως ο Αραούχο προσφέρει την ίδια ηρεμία σε όλους, όπως έκανε κάποτε ο Θωμάς και αργότερα ο Ντέμης.

Προφανώς και δεν περιμέναμε το σημερινό ματς για να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο Αραούχο. Δεν περιμέναμε ένα ντέρμπι που δεν έκρινε τίποτε ουσιαστικά, για να κατανοήσουμε πόσο μεγάλη κλάση έχει ο Αργεντινός. Αλλά είναι τρομερό, πως αυτός ο παικταράς μπορεί να κάνει τη διαφορά με ένα και μόνο άγγιγμα. Τέτοια κίνηση, τέτοια περιστροφή γύρω από το σώμα του, μπορεί να κάνει μόνο αυτός. Και σε τέτοια παιχνίδια, ο μεγάλος παίκτης είναι εκείνος που κάνει τη διαφορά.

Τώρα, επειδή σε κάποιους στην ΑΕΚ αρέσει το αυτομαστίγωμα, άρχισε μίρλα για την εικόνα της ομάδας. Πως τάχα την έκλεισε ο Παναθηναϊκός, πως η κατοχή μπάλας έφτασε στο 70-30% και άλλα πολλά ευφάνταστα. Προφανώς, όσοι αρέσκονται στην – εντελώς ανούσια – κατοχή της μπάλας, δεν βλέπουν την ουσία. Δεν μπορούν να διακρίνουν πως η συγκεκριμένη κίνηση έγινε από επιλογή τακτικής. Ο Καρέρα ήθελε να δώσει την μπάλα και χώρο στον αντίπαλο, ώστε να εκμεταλλευθεί τους χώρους που θα δημιουργούνταν.

Σημείο κλειδί στο παιχνίδι, πως ο Παναθηναϊκός δεν έκανε ουσιαστικά παρά μόνο μια τελική εντός περιοχής σε όλο το παιχνίδι, σε εκείνο το πλασέ του Χατζηγιοβάννη. Ολο γύρω γύρω την μπάλα και από τηγανίτα τίποτα. Μακρινά σουτ, πασούλες άσκοπες και ακίνδυνες, δίχως να υπάρχει ουσία. Αφήστε τον Δώνη να λέει πως έκανε ροτέισον, πως κράτησε παίκτες και άλλες ιστορίες. Το θέμα είναι τι γράφει ο πίνακας στο φινάλε. Τα υπόλοιπα είναι για αναλύσεις.

Η ΑΕΚ δεν δέχτηκε φάση. Είχε έναν συγκλονιστικό Βράνιες, που αν δεν τον επισκίαζε ο Αραούχο, θα ήταν με διαφορά ο πολυτιμότερος της αναμέτρησης. Είχε έναν Σβάρνα που έχει κερδίσει αυτοπεποίθηση, δουλεύει καθημερινά με τον Καρέρα και μπορεί να στέκεται σε υψηλό επίπεδο. Είχε τον Κρίστισιτς να τρέχει για δύο σε όλο το ματς και να κλείνει τα κενά στη μεσαία γραμμή, τον Μπακάκη να κάνει όργια από δεξιά και να αναγκάζει τον Παναθηναϊκό να παίζει από την άλλη.

Προφανώς και η ΑΕΚ δεν μπορεί να ενθουσιάζεται και να μείνει παραπάνω από μια μέρα στη νίκη με τον Παναθηναϊκό. Ωστόσο, είναι σημαντικό πως έβαλε τέλος σε μια πολύ κακή περίοδο, όπου σχεδόν όλα πήγαιναν στραβά. Το σπουδαίο είναι πως μπορεί αυτό το ματς να είναι σημείο αναφοράς για τη συνέχεια, να αποτελέσει τη βάση για να κάνει η ΑΕΚ την αντεπίθεση της. Γιατί τα σπουδαία είναι μπροστά για την Ενωση.

Σταύρος Καζαντζόγλου,sportdog.gr

Ακολουθήστε το AEK Fans Blog στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις