Αργεντινή είναι κι ο Θεός!

Όταν το ακούς ξέρεις ότι κάποιος έχει πατήσει το κόκκινο κουμπί, το panic button. Είναι η τελευταία, η έσχατη λύση βγαλμένη από τα βάθη της ψυχής.
Η άμμος στην κλεψύδρα είχε αδειάσει απελπιστικά, τα πάντα έδειχναν ολοκληρωτικό μπλακ-άουτ. Καμία ελπίδα, μόνο ένα θαύμα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα.

Δεν υπήρχε τίποτα στο γήπεδο που μπορούσε να δώσει μία ικμάδα ελπίδας. Ο βραχυκυκλωμένος Ντι Μαρία πατούσε την μπάλα λες και ήταν κανένα πεντάχρονο παιδάκι. Ο Ιγκουαΐν σημάδευε τα πουλιά της Αγίας Πετρούπολης σαν να τελείωνε φάση πρώτη φορά στην ζωή του. Ο παραλυμένος από το άγχος Μάρκος Ρόχο κατάφερε σε μία εύκολη απομάκρυνση με το κεφάλι να σημαδέψει το απλωμένο χέρι του και μάλιστα εντός περιοχής. Ο Ταλιαφίκο σε μία προσπάθεια του να βγάλει σέντρα πάτησε την μπάλα και έφυγε άουτ μαζί της. Τέσσερα συνεχόμενα κόρνερ ήταν άψυχα, συρτά στο πρώτο δοκάρι, λες και η ενέργεια είχε τελειώσει. Ακόμα και ο υπερβατικός στο πρώτο μέρος Μέσι είχε χλωμιάσει, είχε ασπρίσει, είχε αρχίσει κι αυτός τα λάθη περιμένοντας στωικά το τέλος. Ένα χάος. Μία εικόνα απελπισίας, απόγνωσης, παράδοσης.

Κάπου εκεί, η σκυτάλη έφυγε από το χορτάρι και μεταφέρθηκε στην εξέδρα. Εκεί στο 65ο λεπτό μπήκε σε εφαρμογή το ύστατο σχέδιο για να αποφευχθεί το μοιραίο. Το σινιάλο εξαπλώθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα σε όλο το γήπεδο. Ένα ανατριχιαστικό σύνθημα, με τον πιο «κ@τικό» ρυθμό που υπάρχει.

Ohhhh Argentina vamos,

Ohhhhhhh,

Oh Argentina vamos,

Ponga huevos,

Que ganamos...

Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που όλο το γήπεδο έγινε μία φωνή, απόκοσμη, διαπεραστική, πύρινη.

Δεν είναι παρά μερικές λέξεις βγαλμένες από τα έγκατα της ψυχής.

Οοοοοοοο, Αργεντινή πάμε. Βάλτε αρχ….α και θα κερδίσουμε.

Δωρικό. Απλό και βαθύ συνάμα. Ασταμάτητα. Για ώρα. Μέχρι να μπει το ρημάδι να τελειώνουμε...

Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε ώρα για υψηλή τεχνική ή κάποια επαναστατική τακτική που θα μπορούσε να γυρίσει τα πράματα. Οι οπαδοί της Αργεντινής δεν είναι τυφλοί, ούτε χαζοί. Ξέρουν τι βλέπουν. Καταλαβαίνουν. Το ματς ήταν ροντέο. Δεν υπήρχαν θέσεις, ούτε ρόλοι. Υπήρχε μόνο η ψυχή. Υπήρχε το ματωμένο κρανίο του Μασκεράνο, όχι η υψηλή τεχνική του Μέσι. Μόνο έτσι μπορούσε να έρθει το θαύμα.

Το γερμανικό γκολ πρόκρισης της Γερμανίας είχε πίσω της όλη την τευτονική αυστηρότητα. Ήταν μία άρτια εκτελεσμένη κομπίνα, ένα τέλειο χτύπημα βγαλμένο από αμέτρητες επανάληψης, από τον κορυφαίο παίκτη της ομάδας, που ακόμα και στο 94ο λεπτό όταν έδειχναν όλα χαμένα έπαιζε με τους ίδιους καρδιακούς παλμούς, χωρίς πανικό, χωρίς τίποτα να αλλάζει.

Το γκολ αυτό του Ρόχο έχει μία υπερβατικότητα παράταιρη. Δεν το έβαλε ο Ρόχο, το έβαλε ο κόσμος της Αργεντινής. Αυτός φύσηξε τον ούριο άνεμο στην σέντρα του Μερκάδο, αυτός μετέδωσε την θετική αύρα στον Αργεντινό αμυντικό να βάλει έτσι το κακό του πόδι, όταν η μπάλα ζύγιζε 100 τόνους. Δεν το έβαλε ο Μέσι, αλλά πιθανώς ο πιο άμπαλος παίκτης της ενδεκάδας, από σέντρα του πιθανώς δεύτερου πιο άμπαλου. Μία λύτρωση, μία έκσταση, που συναντάς μόνο σε σενάριο αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.

Το γκολ αυτό το έβαλε το ίδιο το ποδόσφαιρο, ως ανταμοιβή για όσα του έχει προσφέρει η Εθνική Αργεντινής. Για το χρώμα, για το τραγούδι, για την αφοσίωση, για την μοναδική υποστήριξη, που προσφέρουν οι οπαδοί της «μπιανκοσελέστε», όπου κι αν παίζει αυτή.

Είναι η μοναδική εθνική που δεν έχει φιλάθλους, αλλά οπαδούς. Ορκισμένους οπαδούς.

Soy Argentino, es un sentimiento que no puedo parar

«Είμαι Αργεντινός. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να σταματήσω», λέει το υπέροχο Olé, olà που βγήκε το 2006 και κάνει την κερκίδα να πάλλεται. Όχι μόνο στα ματς της Εθνικής ποδοσφαίρου. Όποιος έχει δει έστω ένα ματς της Εθνικής μπάσκετ ή του Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο ξέρει…

Οπαδούς που κάθε τέσσερα χρόνια σκαρώνουν κι ένα καινούργιο σύνθημα για να δώσουν το soundrack της κάθε διοργάνωσης. Ποιος δεν έχει τρελαθεί με το ανεβασιάρικο «banda loca de argentina», ποιος δεν τρελάθηκε πριν από τέσσερα χρόνια με το «Brasil decime que se siente», που τελείωνε με την υποσημείωση ότι ο Μαραντόνα είναι ανώτερος του Πελέ, σύνθημα που έκανε τους οικοδεσπότες Βραζιλιάνους να αφρίζουν από το κακό τους;

Ακόμα και ο ύμνος τους (ή μάλλον το εμβατήριο της έναρξης που ακούγεται στην σέντρα) είναι ο πιο ποδοσφαιρικός ύμνος που υπάρχει. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά τις εξέδρες θα δείτε τους οπαδούς της «μπιανκοσελέστε» να χοροπηδούν λες κι έχει μπει γκολ, κάτι μοναδικό, ασύγκριτο, εκπληκτικό!

Οι οπαδοί της Αργεντινής εδώ και χρόνια έχουν ξεπεράσει την ίδια της ομάδα. Παίζουν μεγαλύτερη μπάλα από αυτήν, προκαλούν θαυμασμό όπου κι αν ταξιδέψουν, μία βόλτα στο Youtube θα σας πείσει.

Μία χώρα που πέρασε από την σκληρότερη οικονομική κρίση που μπορεί να φανταστεί, κατάφερε να βρει πάνω από 30.000 τρελούς που μάζευαν πέσο - πέσο για να ταξιδέψουν στην άλλη άκρη της γης στην Ρωσία για να μην αφήσουν μόνη την αιώνια καψούρα τους.

Μετά τις δύο πρώτες σφαλιάρες με το σχεδόν αποκρουστικό πρόσωπο στο γήπεδο, δεν ξέσπασαν την οργή τους κατά δικαίων και αδίκων. Δεν ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω. Δεν άρχισαν τα ντου, ούτε τα πεσίματα. Δεν πλακώθηκαν με κανέναν, ούτε έβρισαν, ούτε προσέβαλλαν κάποιο. Αντιθέτως πάνω από 5000 κόσμος βρέθηκε έξω από το ξενοδοχείο κι υποχρέωσε τους παίκτες να τραγουδήσουν και να χορέψουν μαζί τους, για να χαλαρώσουν λιγάκι.

Είναι αυτοί που μπλόκαραν τον σταθμό του μετρό στην Αγία Πετρούπολη για πάνω από 20 λεπτά, γιατί από τον χορό και το τραγούδι είχαν φρακάρει οι συρμοί.

Γι’ αυτούς μπήκε αυτό το γκολ. Για την ακρίβεια αυτοί το έβαλαν. Μπορεί να αποκλειστούν στον επόμενο γύρο, μπορεί και να το πάρουν. Μπάλα είναι. Δικαιούνταν όμως τουλάχιστον ένα ακόμα ταξίδι. Και θα το κάνουν…