Ντούσαν Σάκοτα, ο υπερήρωας με τη μεγάλη καρδιά!
Ντούσαν Σάκοτα, ο υπερήρωας με τη μεγάλη καρδιά!
48 ώρες. Σαράντα οκτώ. Τι διαρκεί τόσο;
- Ένα φεστιβάλ μουσικής.
- Ναι! Ή, μία έκθεση!
- Όχι, όχι, δεν είναι συνεχόμενα. Πρέπει να σκεφτούμε κάτι άλλο.
48 ώρες. Σαράντα οκτώ. Τι διαρκεί τόσο, χωρίς να διακόπτεται;
- Ένας τηλεμαραθώνιος, ίσως. Φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
- Η κακοκαιρία.
- Μπράβο! Η βροχή. Η βροχή μπορεί να διαρκέσει 48 συνεχόμενες ώρες.
48 ώρες. Σαράντα οκτώ. Τι διαρκεί τόσο, χωρίς να διακόπτεται, χωρίς να μετριέται.
- Η αγωνία, ίσως.
- Η ελπίδα, ενίοτε.
- Η ζωή.
Δωμάτιο «32». Η ζωή, η ελπίδα και η αγωνία είχαν στριμωχτεί στους τέσσερις μικρούς και στενούς τοίχους του νοσοκομείου «Σαν Σαλβαντόρε» στο Πέζαρο. Είχαν τα χέρια ενωμένα και σχημάτιζαν αλυσίδα γύρω από τον ασθενή που επί μέρες νοσηλευόταν εκεί. Σχεδόν δύο μήνες οι τρεις τους, μαζί με τον Ντούσαν, πάσχιζαν να κρατήσουν μακριά τον θάνατο. Τις πρώτες 48 ώρες έμοιαζε ότι θα χάσουν. Οι πιθανότητες ήταν υπέρ του. 85% με 15% θα γράφουν τότε ορισμένοι, 80-20% θα συμπληρώνουν οι πιο αισιόδοξοι. Οι τίτλοι των εφημερίδων δεν άφηναν πολλά πράγματα στη φαντασία.
«Δράμα! Ο Σάκοτα σε κώμα». «Ο Ντούσαν Σάκοτα χειρουργείται ξανά, είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Οι συμπαίκτες του κλαίνε». «Ο Σάκοτα σε κώμα, κρίσιμες οι επόμενες ώρες». Δεν είναι στην παιδική του ηλικία, ούτε καν στην εφηβική. Είναι μόλις οκτώ χρόνια πριν, στα τέλη Απριλίου του 2010, λίγες μέρες μετά τα 24α γενέθλιά του. Ο Ντούσαν θα χτυπήσει σε μια ανύποπτη φάση του αγώνα της Σκαβολίνι με την Τέραμο, θα παίξει λίγο ακόμα πριν παραπονεθεί για πόνους και βγει από το ματς.
Οι πόνοι το βράδυ θα ενταθούν. Ο Ντούσαν Σάκοτα θα μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί θα αντιληφθούν γρήγορα το μέγεθος της ζημιάς και θα τον οδηγήσουν στο χειρουργείο. Λίγο πριν περάσει την πόρτα, ζητάει κάποιος να επικοινωνήσει με τον τεχνικό διευθυντή της Τέραμο. «Ο Ποέτα δε φταίει σε τίποτα». Δεν το γνώριζε, αλλά θα μπορούσαν να είναι τα τελευταία του λόγια.
49 ημέρες αργότερα!
Τα νέα ήταν ευχάριστα και οι γιατροί, πλέον, σίγουροι για τον ασθενή τους. Ο Ντούσαν Σάκοτα μπορούσε να πάρει εξιτήριο και να επιστρέψει σε μια κάποια κανονικότητα στη ζωή του. Θα ήταν σαφώς διαφορετική. Το μπάσκετ, η προπόνηση, η ένταση ήταν προς το παρόν απαγορευμένα και ο οργανισμός του εξασθενημένος. Είχε χάσει σχεδόν είκοσι κιλά στο διάστημα της νοσηλείας του και είχε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Αλλά ήταν ζωντανός. Έγινε κομμάτια, αλλά κατάφερε να επιζήσει.
«Φανταστείτε ένα γυαλί που το χτυπάς με σφυρί και αντιστέκεται. Και ξαφνικά απλώς το ακουμπάς σε ένα ευαίσθητο σημείο και καταρρέει. Αυτό έπαθε ο Ντούσαν. Κάτι που μπορεί να συμβεί μία σε ένα εκατομμύρια επαφές». Να νιώσεις τυχερός; Όταν το ακούς, όχι. Όταν το έχεις ξεπεράσει, ναι. Ο Σάκοτα συνήλθε από τον τραυματισμό του. Τον ξεπέρασε σε τέτοιο βαθμό που πλέον να μην κομπιάζει όταν μιλάει για εκείνες τις ημέρες.
Για τον μικρό αδερφό του, Μίλος που τον κοιτούσε τρομαγμένος ή για τους γονείς του, οι οποίοι δεν είχαν κουράγιο να βλέπουν το παιδί τους να πονάει. Κατάπινε τον πόνο για να μην τους πληγώνει. Θα μιλήσει σε μια συγκλονιστική συνέντευξη στο «Βήμα» για τα πιο απλά, για εκείνα που δεν μπορείς να φανταστείς ότι νιώθει ένας άνθρωπος όταν ασθενεί. «Όλοι λέμε μου λείπει η κοπέλα μου ή ο αδερφός μου. Ξέρεις πόσο σου λείπει ένα ποτήρι νερό, όταν δεν μπορείς να το πιεις; Ζήλευα τον νοσοκόμο, που έπινε νερό και εγώ δεν μπορούσα. Και αυτό συνέβαινε για δύο εβδομάδες».
Η νοσηλεία του τον άλλαξε. Το μπάσκετ σταμάτησε για λίγο να είναι σημαντικό. Μοιάζει αυτονόητο, αλλά ας σκεφτούμε το υπόβαθρο του Ντούσαν Σάκοτα. Γεννήθηκε σε οικογένεια που ζούσε από το μπάσκετ, μετακόμισε στην Ελλάδα για το μπάσκετ και όλες οι εικόνες του είναι από το μπάσκετ. «Από την ΑΕΚ», θα σπεύσει να σε διορθώσει, αφού στην Ένωση ξεκίνησε, τον δικέφαλο φορούσε στο πρωτάθλημα του 2002 και περισσότερο απ’ όλα τα χρώματα, τα κιτρινόμαυρα ονειρευόταν όταν έβλεπε τον εαυτό του να σηκώνει τρόπαια.
Έπαιξε στον Παναθηναϊκό επί Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και περιγράφει για εκείνη την εποχή: «Υπήρξαν βραδιές, που μέναμε στο ΟΑΚΑ για έξι ώρες. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο ήταν για ένα 17χρονο παιδί να ακούει επί τόσες ώρες τον Ομπράντοβιτς, να γυρίζει στο σπίτι και να πρέπει να ακούσει και τον πατέρα του, ο οποίος όχι μόνο ήθελε να μάθει τι έγινε στην προπόνηση, αλλά να πει και αυτός τη γνώμη του! Από τις 24 ώρες, μόνο στον ύπνο μου δεν μου μιλούσαν για το μπάσκετ». Λοιπόν, όχι. Δεν είναι αυτονόητο ότι το μπάσκετ δεν είναι προτεραιότητα. Η περιπέτεια της υγείας του και το έντονο σφυροκόπημα του θανάτου, τον έκανε να σκεφτεί διαφορετικά.
«Ήταν ένα μήνυμα από το Θεό, που μου έλεγε να ηρεμήσω λίγο, να αρχίσω να απολαμβάνω τη ζωή μου περισσότερο. Είχα επηρεαστεί υπερβολικά από το μπάσκετ. Χάναμε ένα παιχνίδι και δεν κοιμόμουν! Το είχα παρακάνει. Το μεγαλύτερο δώρο από την περιπέτεια της υγείας μου ήταν ότι πλέον, απολαμβάνω το μπάσκετ περισσότερο από ποτέ».
Ο Ντούσαν Σάκοτα πέρασε 48 ώρες σε κώμα. Εννέα μέρες στην εντατική και 49 ημέρες στο δωμάτιο «32». Το χτύπημα στον αγώνα προκάλεσε έκρηξη του δωδεκαδακτύλου. Η αιμορραγία προκάλεσε σηψαιμία. Υποβλήθηκε σε δύο άμεσα χειρουργεία. Επέζησε, όπως διηγείται, επειδή είχε γερή καρδιά κι επειδή ήταν ψηλός και είχε πολύ αίμα στο σώμα του. Έκανε ένα τρίτο τον Φεβρουάριο του 2011 στην Βαρκελώνη, κατόπιν προτροπής του Ζόραν Σάβιτς. Κι αν τα δύο προηγούμενα τον είχαν σώσει από το θάνατο, το τρίτο ήταν εκείνο που του έδωσε ξανά ζωή. Τρεις μήνες μετά ξεκίνησε να προπονείται…
Ο υπερήρωας της ΑΕΚ!
Λέει συχνά στις συνεντεύξεις του για το βιβλίο της ζωής του. «Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει superman», θα ήταν ο τίτλος. Ο Ντούσαν Σάκοτα έγινε ήρωας της ζωής, έγινε ο υπερήρωας της ΑΕΚ. Μετά την Οστάνδη, την Ενισέι στην Τουρκία και τις εκπληκτικές του εμφανίσεις στη Βαρέζε στην Ιταλία (σ.σ. εκπληκτικό το μεγαλείο της επιστροφής στον «τόπο του εγκλήματος»), η προφητεία έπρεπε να εκπληρωθεί. 28 ετών, τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Ντούσαν Σάκοτα συμφωνεί να επιστρέψει στην ΑΕΚ.
Σε ποια ΑΕΚ; Στην ΑΕΚ που μόλις είχε ανέβει στην Α1, στην ΑΕΚ που είχε προπονητή τον Βαγγέλη Ζιάγκος, έπαιζε ακόμα στη Γλυφάδα και δεν την είχε καν οραματιστεί στη σημερινή της μορφή ούτε ο Μάκης Αγγελόπουλος. Όχι, ακόμα. Στην ΑΕΚ, με την οποία είχε κατακτήσει πρωτάθλημα εφήβων και με την οποία πανηγύριζε το καλοκαίρι του 2002. «Φαντάζομαι τον εαυτό μου να κόβει το διχτάκι, όπως όταν ήμουν παιδάκι, μετά τον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ήταν το πρώτο οικογενειακό πρωτάθλημά μας και θέλω πολύ να το ξαναζήσω ως αθλητής».
Αυτός ο Ντούσαν Σάκοτα ανανέωσε το πρώτο του συμβόλαιο τον Δεκέμβριο του 2014, δηλαδή λίγους μήνες αφότου υπέγραψε για ένα χρόνο. Έγινε αρχηγός, υποδέχτηκε τον πατέρα του ως προπονητή και έφτασε στα όριά του ένα χρόνο μετά το νέο συμβόλαιο. Οι προσωπικές ύβρεις προς το πρόσωπό του στην αναμέτρηση με τη Νέπτουνας τον οδηγούν στην απόφαση να αποχωρήσει από την ΑΕΚ.
«Εκείνο το διήμερο ήταν από τα χειρότερα της καριέρας μου. Αυτό που βίωσα εγώ δεν αξίζει να το βιώσει κανένας παίκτης, σε καμία χώρα. Δεν πάει να είναι και ο χειρότερος παίκτης, ο χειρότερος χαρακτήρας στον κόσμο. Δεν αξίζει να το βιώσει αυτό. Αυτό που με κράτησε ήταν η αγάπη που μου έδειξαν πάρα πολλοί άνθρωποι εντός και εκτός ΑΕΚ, αλλά κυρίως οι συμπαίκτες μου. Όλοι ξεσηκώθηκαν και με… απείλησαν πως εάν φύγω θα με σκοτώσουν»!
Κράτησε κι εκείνο 48 ώρες. Λέγεται πως ήταν μια αντιπροσωπεία παικτών από τη θρυλική ομάδα του 1968, οι οποίοι μαζί με οπαδούς της ΑΕΚ τον έκαναν να αλλάξει γνώμη. Δύο μέρες μετά την απόφασή του να αποχωρήσει, ο Ντούσαν Σάκοτα θα επέστρεφε στις προπονήσεις της ΑΕΚ.
Έμεινε γιατί δε μπορούσε να φύγει…
Κέρδισε, γιατί δεν μπορούσε να χάσει!
*sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: