Ναι…αλλά ποιος του έκανε τη σέντρα;

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος θυμάται τον Μαραντόνα του 1986 και γράφει για τον Ρονάλντο του 2018 και ένα γκολ - χάιλαϊτ στην αιωνιότητα για το οποίο όλοι θα θυμόμαστε μετά από χρόνια που ήμασταν όταν το είδαμε!


     Ηταν ένα σχεδιαστικό αριστούργημα του Ζιντάν. Εκεί που ο καθένας θα έβλεπε (ή νόμιζε) κλασικό ρόμβο, α λα Κάρντιφ στον τελικό πέρυσι, ο Ζιζού είδε τους ίδιους τέσσερις κεντρικούς μέσους του, αυτή τη φορά, φλατ. Σε μια ευθεία. Η ιδέα πήρε μόλις 2’45’’ για να επιβεβαιωθεί. Ο Μαρσέλο κι ο Ισκο λειτούργησαν όλη νύχτα σαν δίδυμο ετών, ένας πίσω ένας μπροστά, στο άκρο. Κασάπης/Σάβεβσκι. Τυφλό σύστημα. Γεωργάτος/Τζόρτζεβιτς.

     Ο Μαρσέλο, ψυχή δεκαριού σε κορμί αριστερού μπακ, τράβηξε τον Ντε Σίλιο έξω. Στο ίδιο ύψος με τον Ντάγκλας Κόστα. Τους πέρασε τη μπάλα, ανάμεσα. Όταν ο Ισκο, ένα χέλι στις γραμμές, την πήρε και την έφερε από το πλάι στην καρδιά της άμυνας, εκείνη τη στιγμή μες στην περιοχή πατούσαν επτά παίκτες της Γιούβε. Ο δεξιός μπακ, οι δύο αμυντικοί χαφ, οι δύο στόπερ, οι δύο του αριστερού άκρου. Κι ο Μπουφόν, οκτώ. Κι όμως, το ‘φαγαν!

     Οι δύο σκότωσαν τους 7+1. Ο Μπενζεμά έβγαλε μπλοκ-άουτ τον Κιελίνι κι έστρωσε το τραπέζι. Ο Μπαρτζάλι δεν είναι παράξενο ότι δεν πρόλαβε τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Το τελείωμα του Κριστιάνο Ρονάλντο είχε τον πιο υψηλό βαθμό δυσκολίας. Και περιωπής. Αμα η Γιουβέντους, οργανωμένη σε σετ άμυνα, διακορεύτηκε σαν το τσιγαρόχαρτο, αμέσως καταλάβαινες τι πρόκειται να επακολουθήσει.

     Επακολούθησε. Το δοκάρι του Κρόος ήλθε, πάλι, από το τάντεμ Μαρσέλο/Ισκο. Και στρώσιμο του Μπενζεμά. Ένα τανκ, ο Μπενζεμά, που πηγαίνει μπροστά κι ανοίγει τον δρόμο στους επερχόμενους. Και το 0-3, κι αυτό Μαρσέλο/Ισκο είναι. Με τρίτο στην παρέα, αντί του Μπενζεμά που στο μεταξύ είχε αποσυρθεί, τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο κάνει την κρίσιμη πάσα στον Μαρσέλο, είναι δύο εναντίον 6+1 μες στην περιοχή. Και τους το βάζουν.

     Το μόνο που ξέφυγε, απ’ όσα καταλάβαινες ότι πρόκειται να επακολουθήσουν, ήταν το χάιλαϊτ για την αιωνιότητα. Αυτό δεν προμηνυόταν. Οι οπαδοί της Γιουβέντους σηκώθηκαν (για να χειροκροτήσουν). Η ομάδα γονάτισε. Σε αντίθεση με τον Μέσι, ως τώρα ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είχε χειροκροτηθεί ποτέ. Πουθενά. Ο,τι κι αν έκανε. Το κατέρριψε, και αυτό. Αξια. Τα 2μ.23 από το χορτάρι, το σημείο στο οποίο συνάντησε τη μπάλα, είναι το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο της στρατόσφαιρας.

     Μια τυπική περίπτωση, πού-είμασταν-όταν. Πού ήταν ο καθένας μας, όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο έβαλε το γκολ της καριέρας του. Θα το θυμόμαστε, εσαεί. Σπίτι, με φίλους. Στο καφέ. Στη δουλειά. Ο Καρβαχάλ είναι ο προνομιούχος. Ηταν «επί τόπου». Θα το θυμάται, φυσικά, και αυτός. Μπορεί να είναι περήφανος, ότι…κάνει τη σέντρα. Κλέβω το αστείο, από το γκολ του Μαραδόνα στο Μεξικό το ’86 όταν ντρίμπλαρε καθ’ οδόν τουλάχιστον τη μισή Αγγλία.

     Ναι…αλλά ποιος του έκανε την πάσα; Ηταν ο Εκτορ Ενρίκε, το εξάρι της Ρίβερ Πλέιτ. Ο Ενρίκε έπειτα, αστειευόμενος, διεκδίκησε τη δόξα της ασίστ. «Αν δεν του έδινα εγώ τη μπάλα, πώς θα έβαζε αυτό το γκολ;» Άλλο που ήταν μια πάσα δίπλα του, μια πάσα νεροκουβαλητή, ίσαμε 60-65 μέτρα μακρυά απ’ τον Σίλτον. Ετσι κι ο Καρβαχάλ, τώρα. Αν δεν ήταν αυτός να του βγάλει τη σέντρα, πώς θα έβαζε ο Κριστιάνο Ρονάλντο το γκολ;

     Όχι δάκρυα, για τα χρόνια που περνάνε. Μόνο χαρά για την ωριμότητα, με τα χρόνια που περνάνε. Είναι ωραίο πράγμα, η ωριμότητα. Η μεστότητα. Το απόσταγμα της ουσίας. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, στο Τορίνο ακούμπησε τη μπάλα μόλις και μετά βίας 49 φορές. Ελάχιστες. Αλλά με 49 επαφές, έβαλε δύο γκολ που λίγο ήθελε να είναι τρία. Κι έδωσε μία ασίστ, που λίγο ήθελε (αν έμπαινε το δοκάρι του Κόβατσιτς) να είναι δύο… 

*sdna.gr

Ακολουθήστε το AEK Fans Blog στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις